Aswoensdag: 10 februari 2016

Vanavond zet ik de eerste stap in de Veertigdagentijd en ontvang ik mijn as-kruisje. Om heel eerlijk te zijn: het is voor mij de eerste keer. Vasten was nooit zo ‘mijn ding’. Protestanten hadden zichzelf losgemaakt van allerlei verplichtingen en dingen die ‘moesten’ en wie weer begon te vasten keerde weer terug naar voor-reformatorische gewoonten. Niet doen!

Ik begin echter steeds meer in te zien, dat het afwijzen van vasten ook heel gemakzuchtig kan zijn en dat de zogenaamd verworven vrijheid tot een ongestructureerde manier van leven kan leiden. Kortom, er zijn genoeg goede redenen om het vasten in de Veertigdagentijd wel serieus te nemen en zo wil ik op mijn manier deze periode bewust afstand doen van bepaalde gewoonten. Zo heb ik me voorgenomen om de 40 dagen voor Pasen geen alcohol te gebruiken. Ik moet bekennen, dat het drinken van één of meer glazen wijn per dag tot de vaste gewoonten is geworden en die gewoonte wil ik nu doorbreken. De zondag zal een uitzondering zijn en die behoort dan ook niet tot de veertig dagen, inderdaad.

Geen alcohol gebruiken betekent, dat je nuchter blijft, je niet laat verdoven en waakzaam en alert in de wereld staat. Je kunt je niet afschermen tegen de harde kanten van het leven en je verstopppen voor de nood van anderen. Daar is de Veertigdagentijd ook voor bedoeld: dat je mee-lijdt met het lijden van anderen en hen terzijde staat, solidair bent. Ook zie ik er een mogelijkheid in om me meer verbonden te voelen met mijn moslim-broeders en –zusters, die principieel afzien van het gebruik van alcohol.

Ik geef toe, het is maar een kleine stap. Ik ga er geen ‘issue’ van maken of het van de daken schreeuwen: ik doe het vooral voor mezelf en ik zal er niemand verder mee lastig vallen. Vasten is vooral – net als het bidden – iets van de ‘binnenkamer’.

Dus vanavond haal ik mijn eerste kruisje op. Geen elfstedenkruisje of vierdaagse-kruisje,- dat zijn bewijzen van geleverde prestaties-, maar dit is er eentje van ‘stof en as’, dat ons te binnen brengt onze vergankelijkheid en tijdelijkheid. Toch past hier m.i. geen sombere of pessimistische stemming bij, want zelfs vasten moet je doen met een vrolijk hart. Juist in deze periode ben je je bewust van het wonder van je bestaan en dat je adem in Gods hand is.

De HERE God heeft tegen zijn vriend Abraham twee dingen gezegd, die gelijktijdig waar zijn en bedacht mogen worden: ten eerste: de wereld is voor jou geschapen! En ten tweede: jij bent stof en as!

Zo voeg ik mij vanavond in een oude traditie, die ook binnen het protestantisme herontdekt wordt. Een kerk, die haar tradities vergeet of bij het grof vuil zet gaat op den duur lijden aan vergeetachtigheid. De Amerikaanse evangelicale theoloog Tim Suttle zegt het zo: “Rejecting tradition means submitting ourselves and our churches to the tyranny of the relevant, the oligarchy of the innovative, and the arrogance of the avant-garde. More than ever before, the church needs to rediscover our tradition”.

Het is bovendien mijn voornemen om iedere dag iets van bezinning op mijn Facebook-pagina of blog te plaatsen en ik denk, dat ik dat vooral zal doen aan de hand van Willem Barnard’s “Stille Omgang”.

Keep an eye on it!